mércores, marzo 29, 2017

Celebración esquizoide

Andaron hoxe, as xentes  de aquí, á beira, dunha cidade lindeira á vila condal, de “feriado”, como din máis alá do Miño. Seica tiñan moito que celebrar. O de festexar, na España inventada polos carcas liberais da segunda raíña Isabel, sempre ten que ver cos santos ou con glorias patrias. Este último é o caso. Celebran a recuperación da cidade das mans dos franceses. Como diciamos hai uns días a realidade é moito máis complexa que os manuais, en especial daqueles escritos para agrandar os chauvinismos locais.

Como é sabido as festividades serven para reproducir a ideoloxía dominante (Igrexa, Estado), para o control ideolóxico da poboación e como válvula de escape a través dun divertimento baixo vixilancia (o único descontrolado era o Entroido). Nas celebracións de carácter estatal non relixioso teñen especial relevo aquelas que concertan a exaltación banal da nación (M. Billing) constituída na vitoria heroica sobre o invasor. No caso español precedida dun RE grandioso. A reconquista que durou setecentos anos e que volveu abrollar cando a expulsión dos gavachos. Contra estes últimos e os mouros afirmouse a nación española.


Procurando achegarme á  realidade sempre que se achega un 28 de marzo pregúntome: e se estivese alí , aquel 28 de marzo de 1809, que faría?. Ben, nótese que como non estiven alí podo preguntarme estas cousas; se alí estivese non me andaría a preguntar ningunha destas gaitadas senón que procuraría espelirme para salvar o cu. Pero, en supondo.

Na irreal reflexión chego á  conclusión de que ficaría instalado nun fraccionamento esquizoide, nun nin arre nin xo, extremadamente perigoso para a miña supervivencia. Por unha banda véxome partillando as ideas ilustradas que as tropas napoleónicas espallaron pola Europa apresada nas gadoupas da nobreza máis casposa e retrógrada, e pola outra no convencemento de que non hai imperialismo bo, nin o español, nin o francés, nin o alemán, o norteamericano ou o soviético.

Así que custándome verme como un seguidor de Cachamuiña tampouco me vexo soportando as ordes de Chalot. Perigaría o meu cu ante tamaña indefinición.

Martes, 28 de marzo de 2017


Ningún comentario:

Publicar un comentario