Sempre
tivo éxito iso de facer listaxes do que sexa, pero agora coas redes sociais
converteuse nunha pandemia. Os dez, ou cen, mellores libros, goles, cancións,
películas,... en fin unha enfermiza paixón ordinal. O outro día batín cunha
delas, con motivación un chisco diferente ao de costume. Os dez libros máis
prohibidos ao longo da historia debidamente ordenados. Por suposto non se achega
ningún outro dato ao respecto, nin de época, nin de países, nin de linguas... Sobreenténdese
que a relación se elaborou nos EE UU, é coñecida a súa afección extrema á orde
competitiva, ou cando menos no mundo cultural anglosaxón, pois que non sexan en
inglés só se inclúe o Cándido de
Voltaire. Tamén hai un predominio absoluto da narración e están ausentes tanto
os libros de poesía como os de ensaio.
En
calquera caso a listaxe ten o seu aquel e tamén unha sinxeleza censora
evidente. Fóra da ironía volteriana e a rareza de topar na listaxe o Harry Potter, seica moi criticado nos EE
UU, supoño que non prohibido, por promover o ocultismo.
Os
outro títulos agrúpanse en só dúas
categorías temáticas. Unha a que trata temas de adolescencia conflitiva,
violacións femininas, discriminación
racial, tratadas nalgún caso cunha linguaxe denominada vulgar e que sería máis
aquelado alcumar de popular. A listaxe vai así: A cor púrpura (Alice Walker); Eu
sei por que canta o paxaro engaiolado (Maya Angelou); Matar un reiseñor (Harper Lee); Loliña
(Nabokov); O gardián entre o centeo
(Salinguer) e As aventuras de Huckleberry
Finn (Twain). Nótese que as tres primeiras, isto é, as máis censuradas son
obra de mulleres.
As
outras son dúas distopías. Semella que imaxinar futuros escuros non é do agrado
da moral dominante: O mundo feliz de
Huxley e o orweliano 1984.
Imaxinación,
adolescencia e feminismo acostuman ser mal vistas pola orde establecida.
Xoves,
16 de marzo de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario