mércores, marzo 08, 2017

Vadear o río

De cando en vez paso o río común para facer a “compra”, dar un paseo, xantar coas amizades, mercar viño ou tomar un café.

Nestas xornadas de reparación corporal e mental xorde, convertida xa en lugar común,  a conversa admirada sobre as vilas do sur: o gusto polo patrimonio construído, o coidado do natural e dos xardíns, a limpeza das rúas, a amabilidade dos vendedores, o falar baixiño nos restaurantes... O contraste entre unha e outra beira é tan salientábel que fai ineludíbel que os falares camiñen pola diferenza.

Despois vén o debate sobre as causas. Aquí xa non hai unanimidade. Uns falan da cultura. Outros de que o salazarismo non era tan ignorante como o franquismo. Os de máis alá dos recursos chuchados ás colonias. Os de máis acá da explotación dos “camponeses”.  E outros da pegada das escolas de arquitectura... Eu apoño tamén o meu parecer; o de que do lado de abaixo teñen soberanía e do de arriba non.

Refírome á “soberanía estética” que reclamaban, en Lugo,  as Irmandades da Fala, hai case un século, sobre “as costruciós urbanas e ruraes”. Demandaban os irmandiños daquela unha lei que obrigase os propietario a “axeitare o estilo das suas costruciós”, permitise a expropiación de “moimentos e paisaxes” e organizase o “ensiño artistico”.

Cada vez que viro cara a Mañufe e ollo o centro simbólico do Val Miñor sen fuste nin capitel, rodeado de piche e de coche e atraveso o río por riba dunha plataforma de formigón sostida por unha ponte do século XII caéme a soberanía estética aos pés.

Martes, sete de marzo de 2017




Ningún comentario:

Publicar un comentario