martes, abril 04, 2017

Saudiña e que cante o merlo

Alonso Montero, prendendo un chisco no “r”,  despide os seus parrafeos de coidada oratoria con esta fermosa expresión primaveral. De seguro que a xente máis nova xa non entende moi ben o que quere dicir cando fala do ben estar físico e da sollosa ledicia do abrollar das árbores e plantas todas.

A fermosa amarela, e invasora, vai murchando, aos poucos, mentres polos pés as brancas uces, as malvas carrascas, a purpúrea torga ou noutros dicires o breixo, a queiroga, o carrasco ou a urce, emerxen con vitalidade telúrica en contraste co emerxente amarelo da chorima, flor da toxeira.

Hoxe no paseo, entre floriñas brancas e pole amarelo revoando, un duelo a morte entre os verdes nacentes das árbores da ribeira. Dúas pegas rabilongas, ennegrecidas de corvo vergoñento, atacaban con xenreira feroz  unha inmigrante rola turca, pequeneira en comparanza, para ollo inexperto, coa pomba, coa que se pode confundir. Falo por boca de amigo sabido.

Corveos intensos, rápidos, entretecidos con asubíos e trilos, anuncian a batalla. O atemorizado tu-tuu-tu repetido, agónico como alarma, eseoese dramático, defensa ante a agresión.

De súpeto un merlo macho, negro, ataca, inesperado, polo flanco, enfiando o amarelo peteiro contra unha das rabudas. A batalla estoura no cume do salgueiro. Axitados urros  córvidos; rrur-rrur medorentos; srii-srii alarmantes. O berro humano entra no alado combate e as pegas foxen.

O turr- turr, serénase. O pouk-pouk tórnase melodioso.

O melriño canta, defendeu a niñada. A primavera chegou. Saudiña.

Luns, 3 de abril de 2017



Ningún comentario:

Publicar un comentario