Unha personalidade irresistíbel

    Por onde pasa xera toda caste de sentimentos agás indiferenza. De todo lle dixeron, e nada bo, os medios europeos. Algún, británico, ademais de reprocharlle as filtracións sobre o atentado de Manchester e que lle reclamase aos socios da OTAN que afrouxasen a faldriqueira, di que non está preparado para a súa responsabilidade e que converte as súas experiencias persoais en verdades inmutábeis confundindo os seus intereses particulares cos xerais. Conta ese medio que lle comentou a un dirixente europeo que a súa desconfianza coa UE vén de cando lle puxeron moitas pexas aos seus campos de golf. Os medios europeos seguen sen decatarse de que nos EE UU sempre van por diante. Hai décadas declararon a guerra da que falaba Warren Buffet que ían gañando; daquela tiñan xenerais interpostos, agora mandan directamente os cleptócratas.

Nun breve de prensa dunha correspondente en Bruxelas, cualifícase a Trump de inquietante, impertinente, agresivo, rancoroso,  impredicíbel, volúbel... ademais de ter malos modos e actuar de forma humillante cos perplexos mandatarios europeos. O estrafalario personaxe seica mesmo lle deu un empurrón ao presidente de Montenegro, e saberá que existe ou por onde queda?, para que non lle quitase nin un anaquiño do protagonismo que lle corresponde.

Ese aire do botado para diante, de vencedor indiscutíbel, de retórica vehemente, de fala barato, de boca aberta,  seica ten desacougados aos oficiais dos servizos secretos que se poñen a tremer como varas verdes cando fica a soas con alguén e lle dá corda solta á  lingua sen que o dean controlado polo micros.

América, o primeiro, foi a súa consigna de campaña, e para desánimo dos ilusos europeos segue indo co lema por diante. Tampouco é tanta novidade, ou cando a administración imperial non puxo o imperio por riba do demais? Os EE UU sempre viron a UE  como un aliado, como un socio pero tamén como un rival e un competidor, só que con tan escasa forza política que cando ten que falar de cousas serias faino a soas coa Gran Bretaña e coa Alemaña.

Ao final púxoos firmes. Fará que sigue enfadado con Moscova polo de Crimea  e o do leste de Ucraína,  pero dille que non ao control das emisións contaminantes para non darlle vantaxe a China e advirte a Alemaña de que ese choio que teñen cos automóbiles prexudica os seus intereses.

En fin, un torpón tan grande e basto como Mussolini pero sen a súa barulleira expresividade e cun poder inimaxinábel para a xente do común.

Martes, 30 de maio de 201