martes, setembro 05, 2017

O incidente do equinoccio de outono

Stanislav Petrov
Aquela noite pensaba librar, pero un dos colega caera enfermo había uns días e no reparto de quendas substitutorias tocoulle. Aló foi para o centro de mando da intelixencia militar dende onde se coordinaba a defensa aeroespacial. O choio non era moito, verificar se había algún ataque e de ser así avisar os superiores e automaticamente iniciar o contraataque.

Setembro, 26, de 1983. Catorce minutos despois das doce, en Moscova. Un satélite libera a alarma: un mísil intercontinental saíra dunha base militar en Montana (EE UU);  en 20 minutos estouparía en territorio soviético.

O ambiente estaba caldeado. Pouco máis de tres semana antes, o 1 de setembro de 1983, un avión da aeroliña surcoreana Korean Air foi derribado polos soviéticos ao oeste da illa de Sakhalin, no mar de Okhotsk, ao norte do Xapón. Levaba 269 pasaxeiros, entre eles unha congresista norteamericana. Foi un dos momentos máis tensos da Guerra Fría. Aínda hoxe non se coñecen os feitos con exactitude,  entretécense aspectos militares e de espionaxe. O goberno soviético argüíu que non sabía que o aparato era civil e que entrara no espazo soviético para poñer a proba a súa capacidade de resposta, coincidindo coa presenza de  aparellos de espionaxe norteamericanos e a proba dun mísil soviético no mesmo lugar e á  mesma hora. A campaña antisoviética foi brutal en todo o mundo, en especial nos medios americanos e europeos.

Stanislav Petrov estaba alí, a cargo do búnker Sérpujov-15 aquel día, vinte e seis días despois de que o voo 007, do peliculeiro espía,   estourase. Petrov estaba alí, catorce minutos despois das doce, cando os aparatiños comezan a chiar por mor dun mísil disparado en Montana, Estados Unidos. Era un home tranquilo. Matinou, tiña que ser un erro, quen ía desencadear unha guerra nuclear disparando un só mísil. Cinco minutos despois os aparellos empezaron a delatar outros catro mísiles máis en dirección á  URSS. Nas pantallas reflectíase a mensaxe intermitente: “Ataque nuclear inminente”.  O coronel Petrov mantívose na súa lóxica. Pediulle aos seus subordinados que mantivesen a calma. Fosen un ou cinco non tiña lóxica,  de atacar, virían centos. Tiña dez minutos para decidir. Coidou que o satélite podía equivocarse, agardou, non pulsou a alarma, esta non chegou ás autoridades soviéticas e aquí seguimos polo de agora. A alarma era falsa. Petrov e os 120 homes ao seu mando respiraron. Seica unha estraña conxunción da Terra o sol e o satélite fixo saltar a alarma.

Uns meses antes, as conversacións START en Xenebra  atrancábanse. Reagan chamáballe “imperio do mal” á URSS e anunciaba a posta en marcha do sistema de defensa contra mísiles que chamaron Guerra das Galaxias, tamén pola película, a señora Thatcher arrasaba nas eleccións británicas, os militares soviéticos asumían a derrota tecnolóxica e os ricos desencadeaban a  guerra contra os países pobres e as clases medias e traballadoras.

Hai 34 anos deste rocambolesco incidente do equinoccio de outono, cando un ruso tranquilo salvou a humanidade que andaba a xogar coa apocalipse. Coidei que xa non volvería escoitar novas sobre oxivas nucleares, bombas H e cousas semellantes pero por alí polo extremo nororiental do planeta volve falarse destas cousas. Haberá algún Petrov?

Luns, 4 de setembro de 2017


Ningún comentario:

Publicar un comentario