Afeitos a gañar

Falabamos onte das elites en Galicia e da súa perpetuación ao longo de oitenta anos, unha permanencia resultado da explícita admisión, como grupo, do seu rol subalterno ás clases e fraccións que deseñaron, dende hai dous séculos, o modelo do estado-nación España. Non tiveron nunca pretensión de cuestionar a marxinalidade, tamén delas, sempre e cando non se puxese en cuestión o seu “mando en praza” e se permitise que algún dos seus exercesen poder administrativo na corte. Son recua: Rajoy, Joaquín Calvo Sotelo, Carrero Blanco, Franco e se imos un pouco para atrás, Casares Quiroga e Portela Valladares; podemos recuar aínda máis: Bugallal, Dato, García Prieto, Canalejas, Montero Ríos, só por citar os xefes de goberno; poderiamos engadir persoas de tanto poder como Fraga, Nieto Antúnez, José Calvo Sotelo... Mais xa foi.

O caso é se somos quen de argallar unha alternativa para apartar por un tempo prudencial esas elites aínda que só sexa para que perdan o costume de gañar.

Imos deixar un novo ciclo político (dúas ou tres lexislaturas)  en mans de grupos que renuncian de partida a representar un sentir colectivo nacional, de persoas dispostas a entregar os recursos económicos, financeiros, produtivos ou mineiros...; mesmo dispostas a cortar calquera caste de esperanza de rexeneración vital ou territorial se esta cuestiona o máis mínimo, o seu dominio?.

Esta é, na miña opinión,  a cuestión central para a subalterna Galicia e as súas clases subordinadas. Á cal só se pode responder dende unha ampla alianza social que sexa quen de remediar a impericia das esquerdas, e en xeral dos progresistas, para construír procesos de conxuncións e ordenar prioridades.

Andar coas aburridas brincadeiras de quen é máis de esquerda ou quen é máis nacionalista, só serve para destruír a confluencia. Hai quen estea por facelo?, haino; menos dos que o din, pero haino; porque é un clamor social. Cómpre darlle aire, reducir o peso dos grupos que, sempre os vai haber, pretendan limitar a conxunción; agardar, con tino, por aqueles que poidan tardar máis en converxer e avanzar no diálogo cos aliados necesario para formular a alternativa posible cara ás eleccións municipais e as parlamentarias de 2020.

Precisase rexeneración, pero esta só a podemos construír nós. Ollando con atención pero sen deixarnos atordar polos asuntos de fóra.

Non é bo que ninguén se afaga a gañar sempre, e moito menos durante décadas que fan séculos.

Luns, 3 de xullo de 2017