Ambigüidades

Rebelde sen causa (1955), James Dean e Natalie Wood.

O primeiro de outubro achégase silandeiro. O ruído permanente parece afastar a data nun “de aquí alá”, mais a obxectividade cronolóxica segue disolvendo as follas do calendario. É ben certo que nos espera aínda un setembro quente que agardemos o siga sendo só no papel prensa ou nas imaxes coloridas.

Non sei moi ben que referencia cinematográfica tomar como representación desta España atormentada. Propoño dúas.

Lembran a escena da carreira de coches que filmou, como tantas outras, maxistralmente Nicholas Ray, na que un agoniado James Dean  guiaba descentellado o seu Mercury en competencia co outro mozo,  despois de que o rebufo de ambos os automóbiles lle axitase as saias á toliña de Natalie Wood?  O mozo da cazadora vermella acababa guindándose pola porta antes de esnafralo, mentres Sal Mineo  sufría desesperado, e ao seu contrincante enganchábaselle a mangada  “chupa”  na panca de apertura da porta e remataba gañando o desafío pero tamén coa vida. Era aquela mocidade apesarada de Rebelde sen causa (1955). Nesta referencia só temos que agardar a saber quen é Puigdemont e quen Rajoy. Non parece sinxelo deducilo polas aparencias, nin un político, nin o outro, se poden comparar con James Dean ou co seu competidor automobilístico do que non lembro o nome.

Ocorréseme outra referencia posible , que don Mariano e don Carles muten, tampouco é doado imaxinalo, e non só pola imposible amizade, en Thelma e Louise e a bordo dun Ford Thunderbird se chimpen por un cavorco como facían Susan Sarandon e Geena Davis no filme ideado por Ridley Scott (1991).

Ambos personaxes, os políticos, teñen  o final próximo e nidio, un, ou os dous, rematarán soterrados no fondo dunha engroba, é un dicir, baixo o peso das súas decisións.

Un hai xa tempo que esgotou as posibilidades de retorno. Ao outro acabáselle a marxe e, aínda sendo especialista en agardar a que as decisións as tomen outros para non equivocarse, neste caso, e en chegando setembro, terá que tomar algunha caste de resolución, máis alá dos recursos legais.

No medio fican outros protagonistas. Os hamletianos de En Comú que “Ni contigo ni sin ti/Tienen mis males remedio/Contigo, porque me matas/Sin ti, porque yo me muero” cantaba alguén hai anos. Os comúns seguen tan románticos e indecisos. A ambigüidade ten un prezo, e ademais é imposible de manterse na indefinición permanente. Nin Rajoy é quen de facelo. Así que augúrolles uns meses difíciles, estarricados por uns polas pernas e por outros polos brazos; as posibilidades elásticas dun corpo novo son moitas, pero teñen un límite. Semella que o líder madrileño anda xa a urrarlle aos cabalos.

Fica o outro gran protagonista, salvado polas bases cando estaba xa contra a lona. Ten que propoñer e non sabe que. Con un non vai ir, co outro non pode. Abanear o pano para a saída da carreira é insuficiente para quen pretende gobernar España.

Once anos despois de cepillarse o “estatut” aprobado polo Parlamento de Cataluña, por 120 votos a favor e 15 en contra (os do PP), o réxime do 78 está ante a proba do algodón. Os que din querer rematar con el, tamén.

Martes, 4 de xullo de 2017