O
home uniformado agardou, por cortesía, que se esgotasen os quince minutos por riba da hora sinalada. Ollou para a porta
de entrada, remirou os recantos, encolleu os ombros, afastou un chisco a cabeza
e esparexeu as cinzas sobre a herba vizosa do cativo xardín do cemiterio de
Feáns, na Coruña.
A
veciñanza das vivendas dormitorio non arrombaban o seu nome dos beizos. Unha
veciña afirmaba que a ela non lle ía pasar que para iso tiña a cadela; un home
que tampouco, que para iso quedaba cun amigo todos os días para pasear; outros
senten vergoña por ter ignorado tantos anos da súa ausencia. Acadou o
coñecemento público, incluso a fama, que evitou con excesiva discreción ou
illamento depresivo, durante toda unha vida. Os medios escritos e audiovisuais
repetían o seu nome e aireaban as circunstancias, causándolle un enorme
desagrado. Ela ocultárao con decisión, durante, xa non lembra cantos anos...
cinco... seis?.
Aquel
día, pouco despois de que morrese a mamá, revisara a cartilla do banco e as
domiciliacións, aparcara o coche, baleirara a caixa de correo; sentou no
corredor e non lembra o que pasou. Foise consumido con sosego, con lentitude
discreta, calada como vivira, como para non deixar pegada do seu paso, nin
cheiro...
As
ordes bancarias seguían a se executar, o po a pousar sobre a carrozaría do
Peugeot, as cartas do banco a rebordar da caixa ata que o presidente da
comunidade lle ordenou ao da limpeza que as gardase nunha bolsa. Primeiro cortáronlle a auga, pero non a
precisaba. Despois a luz, éralle igual. Só cando deixou de pagar o alugueiro se
decidiron a entrar.
Alí
estaba discreta, silenciosa, como a súa vida. Morta.
Venres, 7 de xullo de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario