 |
| Foto: Xoaquin/Libraida |
Cáccamo
imaxinou un personaxe chamado Ánxel Huete. Este colleu vida de seu, o amigo
artista corporizouse, alí, diante de nós. Pepe falaba da súa creación literaria, eu do
seu libro.
Hai
anos que Pepe Cáccamo atrapou o ton memorialista, aprendeu a modular o son e
medir o intervalo. Logrouno dunha forma excelsa con Memoria de poeta (Galaxia, 2006), mantívoo con Tempo do pai (Galaxia, 2008), mesturouno en As últimas galerías (Galaxia, 2015) e axitouno con As artes da vida de Ánxel Huete
(Laiovento, 2017). Ese ton memorialista, ben escaso na nosa literatura, máis
gustosa dos libros de conversas que da esixente introspección da memoria, do
medo ao reflexo turbio, aló, ao fondo do corredor, no espello borgiano. Síntoma,
a renuncia á memoria, dun mal de país?
Desbotamos exercela por medo a recoñecernos nun pasado permanentemente
frustrado?.
Volvamos
ao rego. Unha especie de reportaxe, afirmou o autor. Máis ben, na miña opinión,
unha biografía, iso si, nada canónica. Unha construción literaria na que
biógrafo e biografado se entretecen no mar dos Cobres, compartindo un mencía e
opinando. Na que o relator dos andares vitais bota man de tres decenas de
persoas para que o axuden na procura do personaxe que, á súa vez, se presenta de
viva voz, mentres o autor emite dende a súa propia presenza no relato.
Tampouco
é, aínda que o título poida xerar esa sensación, un catálogo da obra do artista,
nin un ensaio sobre a mesma, máis ben poderiámola definir como unha
“intromisión” do autor na obra e na vida do pintor. Un exercicio de memoria (de
ambos) persoal, ideolóxica, artística, xeracional, de amizade... que se
converte nunha expresión de afecto e nun magnífico recurso para “comprender” a
retrospectiva do MARCO: Ánxel Huete. Unha
revisión crítica, comisariada por Agar Ledo.
 |
| Foto: Xoaquin/Libraida |
“Huete,
non sexas parvo, estes son o bos” seica lle dixo Costa Clavell a aquel “rapaz
esguío e equilibradamente musculado” cando o mozo ourensán, á vista dunha
mostra colectiva no vello hospital barcelonés da Santa Creu, lle comentou:
“Estes tipos non saben debuxar”. Aquel sopapo incitou a “quebra epistemolóxica”
que se produciría, algúns anos despois,
no axitado e creativo Berlín inmediato ao 68, baixo a influencia de Hann Tier.
Foi o intre fulgurante, o acontecemento, a situación singular, transcendente,
emancipadora, o “momento glorioso” no que se acada a madurez que aínda que non queiramos
rexerá o futuro persoal e creativo.
Por
iso o libro de Cáccamo mantén ese ton memorialístico, porque é unha revisión
dende o futuro, no que biógrafo e biografiado están instalados, dun pasado que cómpre
debullar como proceso que se alonga moito máis alá do propio acontecemento
iniciático, porque, dixo o protagonista de As
artes..., “á universalidade chégase
polas raíces dun mesmo”.
Sábado, 1 de xullo de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario