domingo, xullo 30, 2017

Triste metáfora con sorriso

Onte fun comer coa miña nai. Repasamos o barrio. Na de enfronte, a do Eusebio, desque morreu con noventa e moitos, a casa baleira; na do lado, a do Ventura, dous pisos, ambos sen xente, o mesmo que a do Valeiras; na das Riandas viven tres; a  da señora Aurelia ocúpana as arañas e a do Milucho esta a caer; na dos de Corneda, catro vivendas e tres persoas; as catro plantas da casa azul mercounas un que vive en México ou Venezuela ou por alá e polos longos corredores da casa branca, tres plantas, seis vivendas, hai décadas que fan carreiras os ratos.

Non pensen que estou a falar dunha aldea da serras ourensás ou luguesas, nin das terras agrarias das chairas centrais; non, estabamos no nostálxico lembrar dun barrio vilego. Dunha vila cativa, pero non tanto para as dimensións do noso país, dunha cabeceira de comarca que se baleirou porque os adultos fuxiron e levaron para a vila a xente maior para que vivisen máis quentes.

Lembrei o filme de Rafael Cid, estreado hai uns dez anos, ¿Queda alguén aí?. Pedroso, Riós, 50 persoas, a maioría xubilados, ou case, un par de vacas, algúns cans e tres rapaces; conformes coas pensións. Coa corta duns piñeiros e dado que a aldea ten os díxitos da caducidade postos, idearon o futuro: construír un tanatorio. Iso si, co melloriño, ata con frío para onde está o cadáver. Unha marabilla. Na miña ilusa mocidade berrabamos “Comisións Labregas en todas as aldeas”, agora a consigna revolucionaria é “un tanatorio en cada aldea”. Total,  fixéronse universidades a esgalla, portos exteriores afastados por cincuenta quilómetros, polideportivos polas esquinas e piscinas cada pouco, porque non se vai agora ter tanatorios cada dous ou tres quilómetros, mesmo cun parque con aparellos de mantemento para adultos.

A xente tamén quere as súas comodidades e non ter que facer ducias de quilómetros para ir a un enterro ou ter que molestar un dos fillos ou os netos para que te leven. Cando Cid rematou o filme, había dous anos que se rematara o tanatorio, case tan grande como a cidade da cultura, pero aínda ninguén se decidira a estrealo. Tantos anos despois supoño que algún rendemento lle tirarían.

Ao chegar a casa recibín, por estas endiañadas e abafantes redes sociais, a imaxe que acompaña, colgada por un bo amigo. O 1º de outubro non só é día crucial, de cruce de trens?, na axenda catalá e española senón tamén, aínda que con moitísima menos transcendencia, na portuguesa. Hai eleccións autárquicas. Coidei que a foto era xa da campaña presente pero é de hai catro anos. Non dei atopado se se refire a Celorico da Beira ou Celorico de Basto. Dáme a impresión de que a este último, nas ribeiras do Támega, pois entre este e o Lima, e en xeral entre os galegos, os mortos sempre foron obxecto de respecto; non como no sur, onde se poden ciscar neles, como se bebesen auga.

Ora, só é para poñer un sorriso triste ao que vimos de dicir. Ao fin, en Celorico seica precisan ampliar o cemiterio. Entre nós chéganos con construír un tanatorio.


Mércores, 26 de xullo de 2017

Ningún comentario:

Publicar un comentario