martes, agosto 15, 2017

Asunto de “parecencias”

A nacenza dun cativo, ou cativa, vén sempre acompañado dunha cuestión irresoluta, a quen se che parece? Afortunadamente as diferenzas nas “parecencias” non acostuman xerar debate, senón un dubitativo encoller de ombros ou unha expresión, entre insegura e indiferente, de,  non sei que che diga!, que deixa as portas abertas a que uns días, ou meses, despois se poida afirmar, oes tes razón, é cuspidiña a tal!; ou tamén,  e dicías ti que non se parecía a cal cando é o vivo retrato, eh!.

Como entre nós houbo novidades desta caste, o debate das semellanzas, do ten un aire ao pai..., cala, cala que é como a nai..., non sei eu pero o queixelo é dos de alí..., pero a boca e dos de acolá..., avanza xa retrotraéndose en xeracións pois nos ollos é como a avoa tal..., si pero o corte do nariz é da bisavoa cal...

A min dáme que nestes asuntos a cousa está no que a ti che pareza e que se mete entre os miolos unha “parecencia” e  xa non a das quitado da cabeza.

Hai moitos anos lin: “persoa miúda e de poucas carnes, case amarelo de cor, pequeno, calvo e desdentado”. Era o xudeu Xacobe do breve relato homónimo que Casares incluíu en “Os escuros soños de Clio” (1979). Libro do que Torrente Ballester, sabía do que falaba, dixo: “Son bromas gastadas á Historia con enxeño xoguetón e perspicaz, cunha graza de fondas raíces que, se unha se enrosca no corazón a outra se crava na intelixencia, e dá ese resultado indefinible que é a flor da literatura”.

A lectura da descrición casariana influíu en min de tal xeito que sempre chamei “o xudeu”, por Xacobe, a un home, de idade provecta que atendía unha tenda “de todo”, fronte á  praza de abastos de Gondomar. Era, é, un espazo reducido no que collía dende sacos de patacas ou cebolas ata a máis estraña das especies asiáticas, as máis variadas bebidas alcohólicas ou o máis sofisticado dos produto de beleza. Por riba, estaba aberto a calquera hora do día e parte da noite. Aquel home miúdo a quen podías demandar calquera rareza que non só che respondía de forma inmediata senón que descentellado aparecía con ela sobre un mostrador, que delimitaba con contundencia o espazo reservado ao público e coa mesma espampanante celeridade facíache a conta sobre unhas resmas de papel de envolver, foi sempre, para min, a encarnación do xudeu Xacobe.

Onte volvín ler o conto e ao chegar a descrición amentada apareceume a imaxe fugaz, lostregante , coma dun escáncer liscante, movéndose por entre a inmensa variedade de produtos equilibradamente ordenados, daquel home que fixo da súa vida atender os clientes. Dicían que non pechara nunca.

Infelizmente faleceu, non como o xudeu Xacobe, que nacera nos tempos de Cristo e non morría porque  “non era outro que Cartáfilo,(...) aquel porteiro de Pilatos que arrempuxara a Cristo camiño da rúa para que saíra pronto ao seu suplicio e que quedara por esto condenado a agardar a volta de El Señor ata o fin do mundo”. Esperaba Xacobe pola morte reparadora, canso de padecementos e sufrires, sentado nun tallo na porta da súa casa pontevedresa.

Para as persoas da cultura da imaxe quixera expoñer as miñas “parecencias” identificadoras entre o xudeu Xacobe, o meu tendeiro de Gondomar co personaxe creado por Matt Groening dentro dese magnífico retrato da sociedade norteamericana destes tempos que é a serie Os Simpson, Charles Montgomery Burns, máis coñecido como o señor Burns ou Monty Burns.

Os tres son cuspidiños, mais as “parecencias” son só físicas, xa que tanto o xudeu Xacobe,  que agardaba estoico o día do xuízo para que non se nos acabase o mundo aos demais,  como o tendeiro dilixente, eran boas persoas, cousa que non se pode dicir do eterno, este si que non quería morrer, señor Burns dono da central  nuclear de Springfield ao que non lle chegaba o tempo para ser máis rico.

O único que non eran, nin o millonario norteamericano nin o comerciante  gondomarés, era desdentados. Ambos tiñan unha brillante dentadura postiza.


Luns, 14 de agosto de 2017

Ningún comentario:

Publicar un comentario