 |
| Dunkerque de Cristopher Nolan (2017) |
Era
un domingo de medio inverno. Para xantar tocou de primeiro empanada de carne.
Saíu ben quentiña do forno da cociña de ferro, aínda borboriñaba o aceite cando
pillei a primeira esquina co rebordo do pan tostadiño e a estralar entre os dentes,
a cebola branda desfacíase na lingua, a carne da carnicería do Puga derretíase
inundando as papilas de pracer. A ración repetiuse. Mamá, non quero máis que
teño que ir ao cine.
Sesión
das catro. Inmensidade de area, aínda máis grande que Samil. Era, suponse, o
deserto de Arabia. Peter O'Toole, vestidos de branco lamacento, portaba unha
daga ensanguentada, o rostro virado de tolo.. Aquela empanada será para min a
madalena de Proust e sempre rexorde cando vexo cine-espectáculo do de verdade,
do grande, do de imaxe, actores, banda
sonora e poucas verbas.
Onte
non comera empanada, pero o seu sabor rexurdiu dende o fondo da memoria
gástrica, e con ela o Lawrence de Arabia de David Lean mentres me agarraba á
cadeira ergonómica das salas actuais para resistir a tensión por terra, mar e
aire do Dunkerque de Cristopher Nolan. Ambas excesivas na súa anglofilia.
Nesta
de estrea mesmo con malestar francés, ata en Le Monde, pola desaparición fílmica dos seus soldados e tamén polo
remate heroico dun choroso Kenneth Branagh que afirma que fica no espigón para
rescatar os franceses. Ao encabuxamento
gavacho responde alguén no The Times lembrándolle
que os franceses terán que facer a súa película se queren que se recorde a súa
historia. As cousas son así, a historia escríbena os que vencen e teñen cartos
para rodar películas, pero estes, os vencedores, como nos lembra Susana Sánchez
Arins no seu Seique (Através, 2015), poden
non querer escribila, ou ocultar aquilo que non é do seu agrado ou do seu
interese; a historia dos vencedores non sempre é gloriosa. Dos boches só se
mostran as fuselaxes dos Stukas, uns poucos cascos na sombra e o ruído dos seus
disparos.
Volve
o cinema de masas e extras, de gran pantalla, de gran fotografía (Hoyte van
Hoytema), de música aquelada á tensión
dramática (Hans Zimmer), de grande orzamento, de inmensos espazos aéreos,
mariños e de praia (máis grande que Samil), de grandes teatros de traxedias, de
heroes do común, de valorosos civís e gloriosos pobos en pé.
Alarde
técnico hai en boas doses no filme de Nolan. Mais tamén xogo espazo-temporal,
suspense, loita pola supervivencia, anguria ante o baleiro, epopea... Cine
puro.
Martes,
8 de agosto de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario