venres, setembro 29, 2017

O “peshmerga” colleu a papeleta

Behjet, o vello, axustou as catro bandas coloreadas do “shuttik” ao redor da cintura, sobre o esaxerado avultado do “shalvar”; calzou as finas “klash” de algodón branco, ollounas con orgullo; aquelou a curta chaquetiña militar marrón e con tino ritual o “jemdane”, o sombreiro en forma de turbante branco e negro, propio dos que se enfrontan á morte, dos “peshmerga”.

Ollouse no vello espello escachado na parte superior. Viuse ben. Colleu con calma a daga de mango de madeira, de carballo dos Zagros, con incrustacións en prata, gardouna na vaíña de coiro de cabra, tamén repuxada con prateados. Antes de axustala nas costas, polo medio do “shuttik”, lembrou a familia do outro lado, a do Irán, a que o agasallou coa daga. Acariñou a madeira dos vales dos montes nevados, onde medraban salvaxes o trigo, a cebada, as lentellas, as améndoas, a noz, o pistacho, o albaricoque, a ameixa, a granada, a uva... é dicir o neolítico e a humanidade. Suspirou con nostalxia.

Retornou ao espello, alisou os bigotes negros, espesos, enormes. Ollouse aínda disposto, vixiante, digno, como un kurdo das montañas. Virou sobre si mesmo e dirixiuse ao vello colgador vencido dun lado para coller o kalashnikov que del penduraba. Fixo un aceno , como que non lle regulaba a cabeciña, apañou a papeleta de riba da mesa. Arrastrou a perna tesa por un balazo turco que lle esnaquizou a rótula, tirou da porta e colleu en dirección do colexio electoral.

Polo camiño rememorou aqueles señores de levita e sombreiro fungo bombín na testa que, hai case cen anos, fixeron promesa de ceibalos dos turcos; lembrou como os enganaron en Sevrés (1920) cos seus falares elegantes de gordos e perfumados e como os traizoaron en Lausanne (1923). Acordou como os partiron como unha tarta: o anaco grande para Turquía, o resto para Irán, Irak, Siria, o máis cativo para Armenia.

E continuou o sufrimento. Gaseado por Alí o químico, bombardeados, prenderon a Saddam Hussein, localizaron a Bin Laden, derrotaron ao ISIS... Agora non van deixar que se lle escape, outra vez a nación sen facela estado, aínda que sexa un anaco porque non ter estado é como non ter fogar e un pobo non pode volverse completamente humano, completamente el mesmo, se non ten un lugar de seu.

El ben sabe que non todos van ir votar pero os que vaian vano facer pola independencia. Ben sabe que Bagdag non só non vai considerar como  vinculante o referendo, senón que nin sequera admitirá a súa legalidade. Ben sabe que Irán non aceptará o resultado. Ben sabe que tampouco o fará Siria. Mesmo sabe que a represión dos turcos contra os seus compatriotas  recruará. Pero tamén sabe que agora non poden deixar que se estrague o que gañaron en décadas de sufrimento.

Agardou a súa quenda tras unha mozas camaradas “peshmergas” que arrombaran as súas vellas roupaxes militares e vestiron con ledas colores que as facían fermosas. Depositou a súa papeleta na urna e matinou en que oxalá, oh alá, o kalashnikov, todos os kalasnihkov, se enferruxasen para sempre.

Martes, 26 de setembro de 2017


Ningún comentario:

Publicar un comentario