Leo
en Ignatieff. “A fe nacionalista nunca foi erosionada por argumentos
económicos, porque o atractivo da independencia non é fundamentalmente
económico. É a atracción da liberdade, da autodeterminación, de ser dono da túa
propia casa” (p.306); un pouco antes: “Carecer de estado é un estado mental,
moi semellante a non ter fogar. Isto é o que comprende un nacionalista: un pobo
pode volverse completamente humano, completamente el mesmo, só cando ten un
lugar propio” (p.256); todo en Sangre y
pertenencia. Viajes al nuevo nacionalismo (El hombre del tr3s, Barcelona,
2016; primeira edición 1993).
O
camareiro pon a orella. Escoita do que falamos. Pero non van votar que é
ilegal. “Bueno”... xa veremos, dille un dos meus compañeiros de caña. Pois alá
eles, retruca o camareiro, sen España non van ser nada se non lle damos nós os
cartos que van facer. O argumento economicista prendeu entre as alcumadas
clases populares empreñadas mentalmente pola inmunda propaganda tertuliana. A
resposta sería pois que se vaian que así aforramos e temos máis que repartir.
Mais non merece a pena. Está a facer o seu traballo, aínda que tamén debería
aprender a ser máis discreto e non meterse onde non o chaman, pero... a xente é
así.
Con
todo entre as elites políticas da corte coido que o economicismo tamén prendeu.
Que non lean a Ignatieff é comprensible no caso do lector do Marca, pero algún
dos seus moitos asesores algo lle poderían indicar. Pero non, non... porque non
lles resulta comprensible. Non entenden que alguén da súa clase económica poida
poñer en perigo o seu patrimonio para conseguir algo que rexeita a súa medula
nacionalista española. Non entenden que alguén da súa clase económica, ou
social, poida arriscarse ata o punto de que o encarceren. Por que fan iso? Non
o entenden. Non atenden as advertencias de Ignatieff, un liberal, federalista,
contrario ao nacionalismo quebequés, de ampla experiencia política no Canadá.
Cómo poden arriscar que o Barcelona non poida xogar a liga española? Non
entenden que Cataluña, Barcelona, dende a revolución industrial do XIX mira
para París, para Milán e o norte europeo e non vira os ollos cara ao centro occidental peninsular a non ser por
obriga. Non comprenden que para moitos cataláns, e moitos dos “outros
cataláns”, aos que representa o deputado Rufián, ser independentista é ser moderno, avanzado, europeo, fronte ao
mundo casposo do “no te entiendo”, dos touros, da unidade, de grandezas
nostálxicas e dunha ferida permanentemente aberta e supurante, próxima, viva,
sen cauterizar, non algo do pasado, que é a sublevación do 36 e o bombardeo de
Barcelona, iso cos que algúns irresponsables se atreven aínda a facer chanzas.
Alguén imaxina que cando o Reino Unido celebrou o referendo do Brexit, en
Berlín se fixeran bromas con bombardear Londres?.
Venres,
29 de setembro de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario