Na
altura aínda había parellas verdes coa testa acharoada. Eramos un mozotes que espertabamos
e déusenos por argallar animacións culturais que ían dende ciclos de
conferencias ou representacións teatrais ata cabalgatas de reis. A sociedade
mudaba de formas aos poucos, nas vilas máis aos poucos.
Ocorréusenos,
non había subvencións, nin sequera institucións que as puidesen conceder, que
na festa multitudinaria poderíamos poñer un posto de comidas e bebidas para recadar
fondos, arranxar un local que nos cederan e afrontar outros gastos. Alá fomos.
Aqueles días traballabamos como se fose para nós; ou con máis empeño. Primeiro
puxemos un tímido pavillón galego; algún ano máis tarde inzamos o posto con
bandeiras coa estrela en contraste coa roxigualda que rodeaba o recinto, así se
lle dicía, onde ían xantar autoridades
reconvertidas, personalidades de opereta e comensais con recursos que non
gustaban das incomodidades dos xantares campestres, guindados no chan, nin de
gardar quenda na “pulpeira”, para mercar o pan de Cea ou pillar a botella do
tinto de Cabanelas.
Nun
daqueles anos deuse unha estraña conxunción. Achegárase unha “cuadrilla” de
mozos e mozas vascas que se afervoaron ao recoñecer a simboloxía das bandeiras
e sentaron nunha das longas mesas que o Roberto, carpinteiro de oficio, preparara
con bo xeito, como sempre. O entusiasmo dos mozos converteunos nuns demorados
clientes que non abandonaban a mesa, aínda que, no seu descargo, cumpriría
dicir que tampouco escatimaban no consumo do que fose.
O
caso foi que a media tarde a parella verde fixo o, daquela, seu tradicional “paseíllo”
pola festa, cumprindo ordes da superioridade. O dúo verde apañou sombra debaixo
dun carballo, arrimou e pediulle a un dos compañeiros, veciño de Anllo, un par
de “cafeses” de pota; doutro non había. Un dos lagartos era tamén desta
parroquia e amigo de varios dos compañeiros. Pendurada do carballo, por riba da
testa de charón negra, abaneaba a bandeira estrelada. A escena aínda durou un
tempo e coido que alguén tirou unha foto. O caso é que, de súpeto, os mozos
vascos deixaron de comprender o que pasaba; nin entendían como os gardas se
atrevían a achegarse á longa barra de
taboleiros de piñeiro, nin como nós lles permitiamos que o fixesen. E que son
da parroquia!, díxolle un dos nosos. Coido que aqueles mozos que aparentaban
tan seguros de si marcharon un chisco desconfiados dos nosos ardores
revolucionarios.
Non
era momento de explicarlle que a xenuína inserción da economía galega na do
estado era ben distinta da vasca. Que, en moitos casos, a saída foi a
emigración ou a funcionarización. Así que no franquismo os sectores máis
empobrecidos da sociedade galega emigraron primeiro a América, en especial
México, Panamá, Venezuela e logo a crecente Europa; mentres, os campesiños máis acomodados ou
tendeiros das vilas enviaban os seus fillos ao seminario, ao maxisterio, a
garda civil, a policía ou devecían por empregalos nun banco. Ao tempo as clases
acomodadas, continuando coa súa eterna renuncia, procuraban o abrollar das súas
pólas en xuíces, notarios, rexistradores, para dende estas posición de altura
funcionarial dar o chimpo á política, entendida non como a procura de melloras
nas condicións da vida da xente, senón como outra actividade dun eficaz
funcionario cumpridor da lei ordenada.
Lembrei
esta anécdota tan recuada por coller fama mediática unha nova parella, neste
caso non do mesmo xénero. Unha xuíza apelidada Lamela e un fiscal que responde
por Carballo.
Entre
ambos seica aplicaron a lei para enviar ao cárcere, sen caste de dúbida, a
maior parte do goberno de Cataluña, moitos deles deputados electos pola única
soberanía lexitima, a popular; con anterioridade a dous cidadáns que presidían
dúas das institucións sociais de maior presencia na sociedade catalá.
Non
sei nada deles, nin onde naceron; pero é evidente que a sonoridade dos apelidos
indican a orixe por liña paterna. Os dous fan carreira ao amparo do poder
político ao que serven. A xuíza estudou en Comillas e entre os seus méritos ten
unha medalla da Garda Civil e outra da Policía que lle deu un señor que é
ministro. A el, un cargo político, o Fiscal Xeral do Estado, nomeouno
teniente-fiscal dun tribunal especial do Estado, a Audiencia Nacional.
Dáme
a impresión de que nin o mesmo Montesquieu cría moito niso da separación de poderes.
Sábado,
4 de novembro de 2017
Ningún comentario:
Publicar un comentario