xoves, novembro 16, 2017

Paulov e as salas de cine

Como xa comentei noutras ocasións teño a fortuna de poder escoller, non sempre, una película, máis ou menos visible, ás veces boa, ou mesmo moi boa, cada fin de semana. Fágoo nunha sala de cine como as de antes, de vila, sala grande, butacas cativas, sosego, na que non venden nin chuches, nin flocos de millo, nin coca-cola... E non só iso senón que antes de comezar a sesión lémbrannos, a través dun rudimentario cartel proxectado na pantalla, que apaguemos os nosos móbiles, que non se permite comer pipas ou outros produtos que fagan ruídos nin levar botes de bebidas que molesten os  espectadores. Ao rematar a proxección recórdannos, a través doutro cartel similar, que non prendamos os “cigarrillos” ata saír da sala.

Botei de menos o meu cine o outro día. O motivo é que non traen as grandes producións e tiña ganas de ver a secuela de Blade Runner; observar como pasaran tres décadas por aquel Los Angeles, onde os ricos vivían literalmente enriba dos pobres que habitaban aqueles edificios envolvidos en smog noir, como evolucionaran os “spinner”, que fora da Tyrrell Corporation e dos seus replicantes, aínda que destes últimos xa me imaxinaba que ían acadar a humanidade “auténtica”, como xiraba aquel distópico mundo neurotizado pola procura da pequena diferenza que diría Freud. Non me defraudou; sen entusiasmo. Iso si, non me gustou nada ver tan vello a Ford-Deckard, sobre todo cando o collían de costas, mais que nada porque sobre as miñas tamén transcorreron trinta e pico de anos e supoño que se notarán. Botei de menos a Vangelis e a dirección de Scott.

Entrei dos primeiriños. Acocheime naquel butacón como se fose un piloto de aviación e aos poucos vin subir unha rapazada acugulada de paquetes de flocos, botellas de auga, das de litro e medio, eh?, enormes vasos vermellos con xeo tintinando, bolsas do Froiz con máis bolsas dentro. Foron acougando arredor de min. Asentando nas aeromodélicas cadeiras e colocando botellas, vasos e bolsas nuns redondos buracos de ferro que emerxen agresivos de cada un dos brazos das  butacas. Tan pronto apazugaban, desenfundaban o móbil e comezaban a darlle aos botonciños a unha velocidade endiañada, mentres sorbían pola palliña ou enchían as bocas de puñados, ben grandes, de enormes flocos esbrancuxados que triscaban barulleiros.

O malo foi cando comezaron os tráiler e o tris- tras, sus-sus, os crac-crac, os tic-tic e as luciñas das pantallas seguían prendidas. Non puxeron os carteliños predixitais da miña sala ramallosiana. E comezou a proxección. As fluorescencias non pararon ata que a intriga foi absorbendo os seus mangoneadores ou manexadoras; mesmo así algunha que outra pantalla aburrida prendíase cada pouco. Lamentei, ao longo de filme, que non se producise un “apagón dixital” semellante ao acontecido no mundo distópico que ollabamos na gran pantalla.

Mais iso era o de menos. A realidade é que as libacións, chuchadas, zugadas, degustacións, saboreos, chupadas, mastigadas e manducadas non se detiveron ao longo da proxección. Item máis, comezaron a abrir aquelas bolsas pequenas que traían dentro de bolsas máis grandes, eran, supoño, dalgunha caste de papel de aluminio ou semellante, e emitían un ruxido infernal; como deglutían o seu contido a cada pouco, cada vez que se lle ocorría meter algo entre os dentes desencadeábase aquela furia metálica. Supoño que o alto contido en sales dos produtos engulidos provocan unha sede desértica que coutaban cada pouco con reiterados sorbidos e sonoras succións.

Brotoume a neurose da pequena diferenza e comecei a matinar se aqueles mozos e mozas, na realidade, non sería replicantes, moi perfeccionados pola nova multinacional dominante, a Wallance Corporation, e o único “autenticamente” humano da sala era eu.

Deille voltas a un posible test descubridor da natureza fabricada daqueles meus veciños succionantes. Acordei dúas propostas para o goberno mundial. Primeiro, experimentar co condicionamento pauloviano; sería doado, coa colaboración policial, impedirlles entrar no cine cos cargamentos ruidosos, e aqueles que tras a proxección dos primeiros fotogramas non babeasen como os cans ante o bater da pata de pau do axudante de Paulov, considerariámolos replicantes e procederiamos a “retiralos”.

De ser esta alternativa moi custosa para as arcas multinacionais, poderiamos reclamar un respecto para os dereitos dos humanos e que puxesen salas especiais para a minoría non manducadora e/ou succionadora.


Domingo, 12 de novembro de 2017

Ningún comentario:

Publicar un comentario