domingo, novembro 05, 2017

Reproches na cafetería

Seguindo os hábitos de media mañá baixei tomar o meu cafeciño con leite coa idea de botarlle unha ollada lixeira á prensa empapelada. Collín dous xornais e procurei unha mesa con boa luz. Afeito ás rutinas sobre Cataluña desenvolvidas con patriótica unanimidade por plumíferos a soldo e redactores entregados á causa unitaria tampouco me molestou o máis mínimo non poderlle prestar nin un chisco de atención por mor dunha inesperada interrupción dos usos e costumes cafeteiros. A verdade é que dun dos xornais xa só me atrae o estrambótico titular co que abre a primeira paxina, en grandes letras negras, convencido, como estou, de que nel xa só habitan valleinclanescos personaxes decimonónicos  obsesionados con recuperar La Habana e a grandeza do imperio ou oficiais desexosos de gañar medallas mandando matar rifeños. Entre mentes delirantes e chusqueiros aproveitados anda a cousa no papel nordista. O outro, o do sur, preocupado por outros mesteres anda un algo menos inchado de transcendencia.

O motivo desta miña falta de concentración resultou ser que na mesa do lado falaban alto de máis.  Pouco a pouco foime prendendo a orella nos dicires veciños e  fuxindo os ollos das letras impresas. Dúas mulleres, inmersas nese indefinido eufemismo da mediana idade, estaban non a peterrear por asuntos de veciñanza, senón a discutir por cuestións graves. Coidei, nunha primeira achega auditiva, que eran causas de categoría familiar pero cando decidín marchar para non parecer indiscreto, decateime de que completaba o litixio determinado asunto crematístico dunha orixe da que non fun quen de decatarme. Supoño que escollerían a cafetería como cancha neutral para o combate.

Unha delas parecía unha metralleta. Non se detiña. Disparaba con balas grosas: lealdade, honradez, decencia, dignidade... condicións todas elas das que se gababa e lle negaba á contrincante. Chamoume a atención porque falaba sempre nun fluído, abusivo, repenicante, esgotador e atronador castelán do que facía gala así como da súa condición de avogada que repetiu dúas veces, cando menos, nos poucos minutos nos que a normal discreción me permitiu observar a batalla.  A contrincante falaba en galego, en frases curtas, como respondendo aos agravios, defendéndose cando podía meter unha cuñiña e cun aquel de atemorizada preocupación porque o espectáculo non collese unha dimensión excesiva. Mesmo semellaba que non se erguía da mesa por respecto a quen a insultaba de xeito estridente.

Ata pode que fosen  irmás, ou, cando menos familiares próximas. A boca aberta sentíase traizoada pola súa nai e desprezada porque a contrincante non lle facía caso ao seu cuñado, que debía ser o seu marido. O caso foi que a disputa realizouse sempre en dúas linguas escaravelladoras en contacto. Unha, a avogada de palabra incontinente , en castelán; a que estaba á defensiva e temerosa, en galego. Esta recorría á xestoría para resolver as cousas, a outra ás grandes palabras, a unha xenerosidade de perdoavidas e á lei que, por suposto como letrada, lle asistía. Esta estaba chea de razón mais a min pareceume que non a tiña, era dominante e quería dominar, a outra só se defendía.

Decidín pechar os xornais e dar por rematado o momento do café. Matinei en que os políticos son mais florentinos nestes combates pero que cando chegan á rúa, como nestes tempos, un asústase escoitando os que dominan e queren dominar.

Xoves, 2 de novembro de 2017


Ningún comentario:

Publicar un comentario