Esquecín xogar

Ala, tocou a lotaría en Vilalba e esquecinme de xogar. Tamén lle tocou aos cataláns, ao día seguinte de darlle un desgusto a España, aínda que os xornais o disimulen,  van e sísanlle non sei cantos millóns e non sei cantos premios. Agora só falta que mañá lle gañen ao Madrid no Bernabeu. Son uns fenicios, uns polacos, uns negociantes desconsiderados que só pensan no diñeiro e non teñen nunca presente o honor e a dignidade, trazos singulares do sentir español.

Pois vou eu de chulo e non xogo. Nin me decato de que tiña que ir, dende hai anos,  mercar lotería a Vilalba. Por algo ademais de alba foi solar dos Andrade e berce de tres persoeiros  que coincidiron un día mandando en Compostela: Fraga, don Manuel, Rouco, o monseñor, e Villares, Moncho.

A lotería, o xogo en xeral, seméllame a mellor representación simbólica do capitalismo financeiro que nos asolaga dende hai décadas e nos empobrece, ás masas, dende hai outras tantas. Unha aquelada mestura entre ilusión e futuro. O capitalismo non pode existir sen a ilusión polo éxito, polo triunfo, pola ganancia, pola competencia e sen o futuro como risco, vantaxe, especulación; dinlle “futuribles”, inventar o que non hai, facer contas do que no existe, imaxinar castelos no ar, meter moedas nunha máquina para ver como se colocan os colorinchos, apostar a que o xogador non sei canto mete un gol no minuto non sei que outro, xusto no momento no que o cabalo tal entra na meta, uns segundos despois de que un galgo trenco gañe unha carreira á  pata coxa e un cego che venda un número que non ve.

Esquecín mercar a lotería en Vilalba e non me tocou. Aínda así eu xa tiña feitas as miñas contas: tanto para mercar non sei que; aquilo para arranxar non sei que cousa; isto para este; aquilo para aquel; aqueloutro para o de máis alá... O futuro resolto.

O xogo é a esencia do capitalismo financeiro; tanto é así  que xa se coñece como “de casino”: a casa de apostas da camiseta do R. Madrid,  a primitiva, os cegos, a bonoloto, a quiniela, pasapalabra... " a ilusión de todos os días", "porque toca", "todos os días toca"...

Pois, a verdade, non merquei, será que non teño ilusión, nin futuro?

O malo é que non o teño, dende moi rapaz. Cóntollo.

Debeu ser en segundo, ou quizais terceiro de bacharelato, do da miña quinta, que sería máis ou menos como segundo da ESO. O meu compañeiro de pupitre, a quen lembro cunha memoria de elefante, unha capacidade de estudo admirable e un matemático frustrado tras o seu breve paso pola universidade. Lembro ben que me dixo, ou marcho ou fágome comunista, e eu comunista non podo ser; marchou polo mundo e só o vin unha vez en case corenta anos.

Exercitabamos ambos as nosas capacidades  mnemotécnicas, sobre todo as del, que as miñas eran, e son, máis ben escasas, recitando cada pouco: Cobo, Calleja, Cholo, Batalla, Irulegui, Antonio, Odriozola, Neme, Roldán, Martín Esperanza e Fuentes ou Sadurní, Foncho, Garay, Gracia, Pereda, Vergés, Fusté, Villaverde, Cayetano Ré, Camps e Zaldúa.  Máis ou menos sería así.

Estabamos convencidos de que sabiamos máis de fútbol que ninguén. Así que durante unha tempada andamos a aforrar uns cartiños. O meu amigo era especialmente cutre co diñeiro. Finalmente decidímonos. Cubrimos a nosa quiniela, perfectamente conscientes de que o luns iamos facer felices os noso pais e que morresen de envexa os compañeiro de clase. Era imposíbel que non acertásemos co moito que sabiamos. Selamos a quiniela no quiosco da Chata e durminos inquedos a noite do sábado, agardando polo Carrusel deportivo do domingo. O meu amigo gardara o boleto. Eu escoitei os goles e ben me decatei de que polos resultado o éxito rotundo non estaba asegurado, pero... Na amañecida fría do luns o seu rostro triste indicoume que os nosos moitos saberes non foran suficientes para facernos millonarios.

Pero cantos pregunteille alporizado. Cinco, díxome choroso.

Conxurámonos a  non volver cubrir unha quiniela. Coido que ambos cumprimos.

Venres, 22 de decembro de 2017