Pel de bolboreta

O outro día un bo amigo díxome que, eu, tiña pel de bolboreta. Non sabia desa enfermidade xenética que provoca,  ao mínimo roce, levantamento de bochas,  úlceras e outras feridas na pel. Unha desgraza para quen a padece e para as  súas familias. Mais non se preocupen as persoas que lean estas liñas, en verdade non padezo esa terríbel enfermidade, só en sentido figurado, que é ao que se refería o meu amigo.

E algo de razón ten.  Dende que xogaba ao fútbol,  non soporto moi ben o contacto. Non me gustaban os xogadores que se arremangaban, soltaban couces e gustaban de saír do campo cheos de lama e de suor. Agora, cando nos campos xa non hai barro, nin os balóns se enchoupan, sigo sen gustar dos xogadores que andan a rebolos sobre o céspede cada pouco. É unha cuestión estética. Por iso gustaba moito do xogo de Michael Laudrup, aquel danés que marchou do Barça sen armar a trafulca de Figo e que, cando militaba no Real Madrid, saía do campo co branco uniforme sen mácula e o cabelo perfectamente peiteado.

Nos moitos anos que levo participando na acción social, política e cultural; despois de tantos roces, contactos, tensións desagradables, enfrontamentos... propios  destas actividades, tan naturais como levar, ou dar, un couce nun partido de fútbol, nunca me dei acostumado. Cando a pel comeza a despegarse e as úlceras a sangrar prefiro resgardarme cando menos para que as máis dolorosas, as feridas internas, aquelas que provocan un peche no esófago e fan imposíbel dixerir os acontecementos non dexeneren en chagas sangrantes que dificulten calquera recuperación.

Non pensen que son un esaxerado, un sensibleiro en exceso,  ou que gusto de representar unha falsa fraxilidade. Teño visto dende reaccións dun purismo ocultador de decisións previas salvadoras dun mesmo ata delicadas aparencias de cristal que agochan interiores ferreños, impasibles á contorna. A posteriori sempre valoro as rabuñaduras, mancadelas e lastras máis como o resultado da miña inocencia xenética que das circunstancias propias de relacións sociais complexas. Daquela boto unha tempada afastado das mesmas, ata que me convenzo da inutilidade social do meu marabilloso encastelamento no cultivo persoal.

O meu amigo díxome que tiña que virar a miña pel de bolboreta, da que se chanceaba, pola súa de sapo, da que aparentaba presumir.Fea e dura como a dun batracio pezoñento, non hai quen se lle achegue e se alguén se atreve non a dá furado, dicíame cun sorriso reflexivo. Eu ben sei que desa pel el só pode presumir, xa que aínda que na súa evolución chegase a esa  aparencia o que se oculta tras as engurras, tras as bichocas ennegrecidas,  é unha froita doce, melosa, en sazón, inzada de auga fresca e alimenticia como os melóns que se ocultan tras un  escaso atractivo. A fin de contas, as súas trazas endurecidas e repulsivas non lle evitaron nin as chagas nin as úlceras das lealdades non compartidas.

Prefiro a pel de bolboreta á importada coiraza do sapo concho, resistente a raios e trebóns, protectora de hipotéticas chagas, ocultadora dun mesmo,  que permite sempre sacar a cabeciña intacta despois de que as inclemencias temporais amainaron e acabaron coas bolboretas e sumiron os sapos no fondo da lameira.

Luns, 18 de decembro de 2017