 |
| Mesa de César Portela no Souto dos García Sánchez |
Ben
entrado o inverno, un ten que facer o repaso da axenda de cocidos. Este ano vai
ben cumprida, e ben servida. Aínda queda inverno e o dietario, non a dieta,
promete; co Entroido e os seus pre, intro e post xa anotados.
Xa
comuniquei, no seu momento, o
inicio da tempada. Pouco despois, adiantándonos á celebración, non fósemos quedar sen
subministro, achegámonos ata a capital, o quilómetro cero, o meu concello de
nacenza. Principiamos por, en amigable compaña e a ilustrada guía de Antonio
Soliño, acougar na mesa das parroquias todas, que son moitas: a miña
natalicia, e de miña nai, Val do Carrio;
a de meu pai, Cangas; a da miña avoa, Camposancos.
A
de Albarellos, Alemparte , Anseán , Anzo, Barcia e Bendoiro, misa de cativo e
sons de banda. A de Bermés, onde hai Clamor
cando non chove; Botos para coller o
tren, Busto, Cadrón, Castro, castrexo, Catasós, corenta veciños e todos ladróns
agochados na fraga. O Cello, Cercio, onde me saíu un ombreiro do sitio, e
Cristimil, que xunta Asneiro e Deza. Doade, Donsión e Donramiro, románico de
Laxeiro.
Filgueira,
pazo; Galegos, todos; Goiás, curandeiras; Gresande e Lalín, capital. Lebozán, Losón,
imos ao Corpiño, Maceira, Madriñán de Anzuxao. En Moimenta paraba a “linea”de
Lugo a ritmo de banda e da deusa Diana. Moneixas, gaiteiros. Noceda, nogueiras,
castro, mosteiro, románico, pazo e
república. Palmou, hai que ir ollar o Sansón a Pontevedra; Parada pasa pola Ponte dos Cabalos o Arnego.
O
Prado, das miñas primeiras carreiras e letras. Rodís, onde está Palio. Santiso,
Sello, barrosos, e Soutolongo de Ferreiro Panadeiro, fusilado. A Veiga e Vilanova , Vilatuxe, de arrieiros, Xaxán
A Xesta, camiño do Carballiño, Zobra e de onde pillaron o meu apelido, Méixome.
Corenta
e oito parroquias con cadanseu castro e cadanseu seu asento granítico na mesa
compartida, agora deslocalizada, ideada por Portela. O caso é que na procura da
mestura aquelada de tradición e modernidade o cocido tiña que estar encargado
en “La Molinera” onde se xunta a cociña tradicional coa man do chef, os
traballos paternos cos xeitos filiais.
Outra
folla da axenda cae no lugar bravú, en Viana, na do Caballero, nunha
pantagruélica degustación iniciada, na bodega, con xamón cortado a cada pouco,
chourizo e salchichón, previo aos entrantes quentes a base de torresmos, unhas
lascas máis ou menos grosas de onda o dente, asadas directamente sobre o lume, non moi queimadas,
enriba dun anaco de pan, que baixan que dá gloria cuns grolos das beiras do
Miño. Alí entre a montaña e a ribeira continuamos cunhas tiras de raxo antes de
subir para dar conta da cachucha, dos chourizos, grelos e patacas... Todo en
numerosa e fraternal camaradería de quen leva a xente do país no corazón, pero
tamén na cabeciña.
Na
do Caballero de Viana, pé do Faro, da banda de Chantada, onde se asinou o
manifesto do “rock sen capar” daquela mocidade rural e mariñeira, ou do barrio
dalgunha cidade, do bravío dunha
xeración que se expresaba no Xabarín Club, mentres outra aprendía diante da
galega as súas cancións. Van alá case un cuarto de século. Trouxeron aires
arrichados, camisetas con lendas xenuínas, orgullo de dialectalismos aldeáns,
da gheada como expresión de esencias populares, de enxebreza agraria de chimpín
ou de nasas e gamelas, de disimulo intelectual e de forza emerxente de pobo e
nación. Contrastaba coas mexericadas
modernas da movida anterior como tamén o fai co formalismo do bo “rollo” da
mocidade de clase media do 15-M enrabiada porque a enganaron.
Os
bravús prefiren os torresmos e a cachucha na vez dos pratos de deseño. Quizais
mereza a pena a procura da síntese.
Sábado,
20 de xaneiro de 2018
Ningún comentario:
Publicar un comentario