Un,
de novo, tamén gustaba de coucear peles inchadas de vaca. Aínda que torpe en
exceso. Todos os cativos soñabamos con xogar no campo de herba do equipo da
vila. A diferenza dos de agora, eramos pelexóns e pateabamos unhas veces a
pelota e outras a quen se poñía por diante. Xogabamos nos cruces das estradas,
anunciando de cando en vez: coche...!, para deixar pasar a quen ousaba
importunar os nosos ardores futboleiros.
Agora
vexo aos cativos adestrar nun campo de herba artificial, iluminado por potentes
focos que deben darlle uns bos réditos ás eléctricas, con bancadas para os
espectadores e varios adestradores a darlles indicacións. Os rapaces, parécemo
a min, sen dúbida, xogan moito mellor ca nós, cando menos non van todos detrás
da pelota a ver quen lle dá primeiro, colócanse no seu sitio e saben patear. Mais
hai unha cousa que me molesta ata aburrirme e deixar de velos; son presumidos
como os seus ídolos multimillonarios, coidan que con aparentar xa chega, coas
súas botiñas plásticas, as súas camisolas, as súa medias axustadiñas, peiteados
como se viñesen da perruquería... tal como os políticos emerxentes preocupados polo
facebook, polo twiter, polos xornais dixitais, as televisións... ata saturar o publico-votante. Ao final fútbol e
política ficarán, un sen espectadores, a outra sen afiliados ou votantes,
convertidos en asunto exclusivo das grandes corporacións da manipulación.
Retornando
aos meus tempos pretéritos. Cando cheguei a xogar no campo de herba grande da
vila tiven como compañeiros dous xogadores extraordinarios, tan diferentes que
sempre conservei viva na cachola os seus movementos sobre o terreo. Mesmo en
moitas ocasións servíronme para identificar as actitudes políticas das dúas
grandes correntes do nacionalismo e ata dalgunha das persoas que as
representan.
Un
era fino, magro, todo corazón e velocidade. Ninguén diría que aquel corpo, que
mesmo poderiamos cualificar como de “tiriñas”, acollía tanta forza psicolóxica e
física; metía o pé onde fose, sen reparos; era un xogador de banda, subía unha
e outra vez, punzante, incisivo, colaborador; esforzado en defensa e entregado
en ataque. Cun pateo contundente que asombraba. Era tal o seu ímpeto, a súa
fogosidade, que sempre lle pasaba o mesmo, agarraba a bola nunha banda,
combinaba con algún centrocampista, caneaba o primeiro defensa, íase por
rapidez do segundo e, ao final, escapábaselle a pelota pola liña de banda ou
pola de fondo; a xogada ficaba sen rematar tras o xeneroso e inútil esforzo.
O
outro era alto, elegante, un xogador de toque, un dez, un mediapunta con ampla
visión do xogo, agarraba o balón en medio campo, driblando a un e a outro,
apoiándose nalgún compañeiro, achegábase á portería contraria; daquela xa se
perdera no medio dos caneos e en vez de erguer a cabeza na procura do
compañeiro acababa rematando sen forzas ou ás bancadas. Mesmo nalgunha ocasión
chegou a marearse coas súas exquisiteces balompédicas e acabou rematando contra
a súa propia portería. Iso si, nesas ocasións sempre tiña desculpa en que o seu
defensa non o entendera ou o porteiro non estivera atento.
Aquel
equipo prometía pero pouco deu gañado.
Domingo,
28 de xaneiro de 2018
Ningún comentario:
Publicar un comentario