martes, xaneiro 02, 2018

Fin do centenario

Non foron moitas as celebracións; máis ben pasou sen pena nin gloria. Con premeditada ignorancia por parte dos grandes medios de comunicación, cun certo desleixo nos círculos académicos, un mirar atravesado entre os seus teóricos continuadores e unhas nostálxicas e escasas bagoas. Refírome á revolución de outubro, dicimos nós, aínda que daquela era novembro, na gran Rusia pilotada dende Petrogrado. A grande, a segunda das revolucións rusas daquel 1917, que marcou o século XX.

Tanto este como a revolución bolxevique fican xa nas gabetas da historia. Case trinta anos despois da desaparición da URSS e do seu século, ambos son materia de libros de texto, de ensaios eruditos, de debates nostálxicos ou de lamentacións do que puido ser e non foi.

A revolución bolxevique, principio e fin dun século, o vinte, o curto, o de Hobsbawn (1914-1991), medrou baixo o persistente temor, o pánico,  dalgúns, as elites políticas e económicas do capitalismo, a que se reproducira nos seus territorios, nos seus mercados. O medo dos propietarios, do que sexa, a perder o que teñen só ten dúas repostas, a represión ou a reforma. As dúas se empregaron para coutar o perigoso andazo que viña do leste.

Tras a súa grande obra, a derrota do nazi-fascismo, en alianza temporal, insólita e irrepetíbel co capitalismo liberal, as elites capitalistas decatáronse de que era peor o medo paralizante que as reformas pactadas. Dende que os obreiros da Renault ían traballar mentres os estudantes andaban á  procura da area debaixo dos lastros e en Praga esfarelábanse as posibilidades do socialismo democrático, xa se decataron, as elites, de que outubro andaba a boquear con respiración asistida.

Agardaron pola súa propia derrota e déronlle a volta polo forro. Desmantelaron o Estado de Benestar concibido, polas elites, só como muro de contención; a desigualdade desbordouse e o mundo converteuse nun inseguro territorio dependente de calquera Calígula asentado na Casa Branca. Sen o medo ao comunismo regresou o capitalismo salvaxe, brutal.

A revolución bolxevique, como a francesa, as dúas grandes revolucións que configuraron o mundo contemporáneo, condicionando cada unha o seu século,  son xa asuntos da historia. Mais non son asunto da historia a loita pola igualdade e pola liberdade no nome de que se ergueron.

Eses dous conceptos imaxinarios incrustados no mundo material, que modelan os nosos desexos, que concertan vontades, seguirán turrando da esperanza colectiva, das loitas das  sociedades humanas.

“A historia de toda sociedade ata agora existente é a historia da loita de clases.
Home libre e escravo, patricio e plebeo, barón e servo da gleba, mestre e oficial, en suma: opresores e oprimidos, estiveron nunha oposición permanente, mantiveron unha loita ininterrompida, ora ocultada, ora aberta, unha loita que cada vez remataba cunha transformación revolucionaria de toda a sociedade ou co afundimento conxunto das clases en pugna”, escribiron Marx e Engels en 1848.


Sábado, 30 de decembro de 2017

Ningún comentario:

Publicar un comentario