mércores, febreiro 28, 2018

O Waterloo da socialdemocracia

Merkel e Schulz, en cor. Brandt e Kiesinger en branco e negro

Escoito, dende a periferia, a conversa de dúas persoas coñecidas. Non atopan a quen votar nas próximas eleccións; non teñen a quen, din. Non pensen vostedes que se trata de indefinicións, indecisións, afección á remuda de papeletas; non, todo o contrario, son fieis votantes, de moitos anos, e probabelmente o seguirán sendo, do mundo chamado “socialista”, ese amplo lugar que acolle, ou acolleu, dende a morna esquerda social afastada da máis mínima sensibilidade galeguista ao sindicalismo posibilista e ata unha dereita democrática e europeísta, na procura da centralidade, á que lle renxían as formas dos chamados “populares”.  A ningún deles lles serve Ciudadanos, ou iso dicían, como alternativa, pois percibían tras eles a  extrema dereita rampante por Europa adiante. A visión española dos meus coñecidos dialogantes fai que cando falan de eleccións estean a pensar nas locais ou nas españolas e non se acorden das galegas. Un deles sentenciou, ou a socialdemocracia se recupera ou a extrema dereita arrásanos. Logo fóronse por outras derrotas.

Uns días antes anunciábase a reedición da “Große Koalition” entre a CDU/CSU e o SPD. Merkel e Schulz, tras máis de cinco meses, acordaban a continuidade do goberno de coalición. Frau Merkel fixo os deberes: o seu partido aprobou por case unanimidade a coalición; incluíu como ministro a un dos novos ultraconservadores;  elevou ao Shaüble, o home da cadeira de rodas, á  presidencia do Bundestag; designou a súa sucesora, Annegret Kramp-Karrenbauer, á fronte do partido, Merkel leva doce anos como chanceler e aínda lle quedan catro máis. Pretende coutar a sangría de votos cara a Alternativa für Deutschland (AfD), o partido da extrema dereita, convertida xa na terceira forza no Parlamento federal.

Non o ten tan doado o SPD, Schulz asegurouse Exteriores, propuxo unha substituta, Andrea Nahles,  que xerou rexeitamento; os afiliados teñen que ratificar o acordo en referendo; as xuventudes do partido, as célebres Jusos, andan revoltas e reclaman unha rexeneración na oposición; as proxeccións electorais anuncian unha desfeita do partido de Willy Brandt.

Quen é a icona do partido promovera a primeira Große Koalition con Kiesinger, exmembro do partido nazi. Aquela “Große Koalition” foi derrotada na rúa polos mozos, obreiros e estudantes da oposición extraparlamentaria (Außerparlamentarische Opposition ou APO); as protestas atanguían tamén  ao modelo social occidental e á  presenza do exercito norteamericano en territorio alemán. Eran os últimos anos da década dos sesenta do pasado século. Era 1968.

A socialdemocracia comezaba a mostrar as súas debilidades. Logo viría o derrube do modelo dende o poder. O grande éxito da Sra. Tatcher foi seducir a Tony Blair, a Clinton e Schröeder. O golpe definitivo deullo Merkel a un Hollande incapaz de manter unha soa das súas promesas electorais, tan melifluo como Obama coa reforma sanitaria. “Francia xa non é o que era” díxolle Michel Sapin, Ministro de Finanza francés a Varufakis. Hollande, en 2012, foi elixido baixo a combativa promesa de opoñerse ao pacto presupostario baseado na austeridade e empregar o poderío francés para levar a UE a un programa de crecemento baseado no investimento público; ao día seguinte, aquela retórica desapareceu e non se soubo máis dela, segundo algunhas fontes ese día recibiu unha chamada do gobernador do banco central de Francia  dicíndolle que os bancos franceses estaban en serios problemas e que precisaban do apoio do BCE e que lle podía fallar se seguía empeñado en facerlle fronte ao Berlín da Gran Coalición.

O que queda na socialdemocracia europea só é cinismo. Iso de que non, si que tes razón; mira que eu tamén son de esquerdas; escóitame que eu de novo tamén era marxista; tedes que apertarlle as porcas a estes, que nos apoiamos; a culpa é desta dereitona; está a desfacer Europa; hai que deter o deterioro das condicións sociais, dos salarios, das pensións; hai que recuperar a economía para facerlle fronte á  extrema dereita; hai que controlar a evasión fiscal, hai que frear a corrupción, hai que baixar o IVE de cultura, hai que combater o fraude fiscal... hai que... pero hai que respectar as institucións, hai que respectar a  Comisión Europea, hai que respectar o  BCE hai que cumprir co FMI, hai que controlar o déficit, hai que pagar a débeda...

Varufakis denominouno o Waterloo xeral da socialdemocracia europea. Por aí anda a cousa entre a Gran Coalición, Macron como exterminador de Partidos, os laboristas presos polo brexit, os “socialistas españoles” prendidos por Ciudadanos...

Só o PS portugués pareceu decatarse de que a alianza era na esquerda.

Mércores, 14 de febreiro de 2018

 




Ningún comentario:

Publicar un comentario