 |
| L. Seoane: Paisaxe, 1979 |
…
todas as pitonisas están mortas, como é sabido.
J.P.
Sartre, As palabras
É
teima dos historiadores parcelar o tempo histórico; pode ter utilidades
didácticas mais non semella moi practico
para os que viven o momento político, aínda non histórico. O risco de aventurar
só o poden correr os que pretendan intervir na ágora, no debate, e queiran
formular propostas alternativas, de mudanza, incompatibles coa mera xestión da
realidade. O risco de ser unha inexistente pitonisa pódese asumir se prefires a
derrota á incongruencia persoal.
Hai
agora un lustro o agrupamento da esquerda galega esparexíase en anacos por ausencia de perspectiva, por
incomprensións manifestas e/ou teimosas rixideces. Un ciclo curto (2012-2018),
seis anos nos que a esquerda non foi eficaz para defender as maiorías sociais
que pretende representar e sufriron, e sofren,
unha longa década de latrocinio acochado baixo a cínica denominación de
“crise”. Nuns casos por falta de reflexos, noutros por precipitacións
entusiastas; nos dous por predeterminacións
das elites preocupadas por conservar o que teñen amarrado.
Aquela
forza indignada que ocupara as prazas en maio de 2011 foise esboroando. Tras a
derrota grega en 2015 e a perspectiva dun trato similar a quen ousase postular
alternativas á troika e a ferocidade da
UE no abandono das formas democráticas, aseguraron o voto da dereita
fraccionándoo entre conservadores e dereita extrema, arrastraron as bases
laboristas a apoiar o brexit e trouxéronnos a Trump entre as risadas de coello
de Putin.
Por
dúas veces deixouse gobernar a Rajoy, á personificación do latrocinio; foise
incapaz de apartar a Feijoo e o seu proxecto de exterminio; só as clases medias e populares catalás foron
quen de manter un pulso de
transformación do estado que nalgún
momento terán que relaxar para recuperar folgos. Ninguén ollou para a
alternativa-Lisboa.
Un
novo ciclo semella aberto, coa
“crise” asentada sen horizonte de
mudanza; a xenofobia e o autoritarismo
estendéndose por Europa e impoñéndose en España con permanentes recortes de liberdades
que chega ao extremo de encarcerar dirixentes políticos e sociais, obrigalos a
autoexilarse para evitar a prisión ou procesar a rapeiros. A dereita fracciónase a fin de non
perder votos entre o partido da corrupción e o emerxente para engaiolar a xente máis afastada da cultura caciquil
herdada do franquismo e reagrupar a
extrema dereita baixo o paraugas do españolismo. Mentres, tras o amago
de sublevación no PSOE, os que mandan puxéronlle sordina ao sorprendido Sánchez
que ficou en silencio agardando o esmiuzado de Unidos-Podemos, prendido na
trapela da España plurinacional e do medo ás bandeiras colgadas dos balcóns na
España profunda e nas capitais da corrupción.
Todo
nun marco internacional cada vez máis tenso polo estado de guerra permanente co
mundo islámico, as bravatas imperiais, a consolidación da potencia chinesa, a
recuperación rusa e a definitiva perda de peso político e económico da UE. Todo
nun ambiente de cansazo entre os sectores populares frustrados por tanto
desatino e perdidas moitas esperanzas.
Todo nunha España infestada pola couza
da corrupción, cun goberno que non dá aprobado os orzamentos nin resolto o
“desafío catalán”, e cun ano por medio antes das eleccións municipais, europeas
e, dependendo dos orzamentos e da disputa entre PP e Cs polo espazo da dereita,
quen sabe si xerais.
Alguén
ten algo que propoñer?
Venres,
2 de febreiro de 2018
Ningún comentario:
Publicar un comentario